حمل و نقل انلاين و باربري
حمل و نقل ابزاري براي جابجايي مال , اعلام بار كرمان اجناس و بشر ها به حساب آورده مي شود . عرف و ضوابط و ضوابط حمل مال و حمل مسافران و يوزرها باربري شهري دارنده تفاوت هاي بيشتر اي ميباشند كه پيرو مقاله آن‌ها را بررسي خوا‌هيم كرد .
در روند حمل فرآورده قانون ها و روش هاي جابجايي فرآورده , مجوزحمل و نقل فرآورده , مدارك اضطراري و قانون ها گمركي و همينطور بعدها , محصول و وزن فرآورده زياد مورد اعتنا مي باشند در حالي كه در حمل ونقل فردي وعمومي پباده سازي وسيله نقليه به مراد تعبيه استاندارد هاي اضطراري براي تعداد مسافران و ميزان باري كه حمل مي نمايند مورد بررسي و اعتنا قرار ميگيرند .
در حالتي كه فرايند باربري مرتبط با جابجايي شهروندان به صورت همگاني به مراد هجرت هاي شهري , در ميان شهري يا اين كه برون مرزي باشد به آن باربري همگاني گفته مي شود . در‌اين مدل سرويس ها , مسافرت به صورت اشتراكي بوسيله كساني ناشناس سواي توافق پيشين انجام مي شود . در شرايطي‌كه اتوبار با به كارگيري از وسايل نقليه فردي انجام شوند به تعبيري باربري فردي ناميده مي شود .
اتوبار همگاني مسافران به صور جاده اي , هوايي , ريلي و دريايي قابليت و امكان پذير است كه با وسايل نقليه اي زيرا ماشين كرايه اي ( ماشين سواري ) , اتوبوس , مترو و منوريل براي اتوبار شهري انجام مي شود . در بعضا از مملكت ها نقل مكان مسافران در شهر با استعمال از قايق ها و كشتي هاي آبي رنگ هم صورت مي‌گيرد .
همينطور خودرو هاي سواري و اتوبوس ها , قطار , هواپيما و كشتي به مراد حمل ونقل في مابين شهري انجام ميشوند . براي اتوبار مسافراني كه دربين شهر هاي يك سرزمين سفر مي نمايند نيازي به جواز عبور و مرور نخواهد بود .
تاريخ حمل و نقلاز ابتداي شهرهاي جهان تا اواسط قرن نوزدهم ، مصادف با اختراع اتومبيل و وجود اتومبيل ، عابران پياده شكل اصلي حركت مردم در شهرها بودند و اندازه انسان ها آيه اي است. با اين حال ، با ظهور حمل و نقل ريلي شهري در دهه هاي آخر قرن 19 ، ايستگاه ها ، راه آهن ، به مراكز مهم حمل و نقل و دروازه هاي شهر تبديل شدند و تغييرات چشمگيري در ساختار شهري ايجاد كردند. به طور خاص ، در اوايل قرن 20 ، اتومبيل هاي منفرد كه كالاي لوكس محسوب مي شدند ، به عنوان وسايل نقليه عمومي و مايحتاج زندگي خانوادگي معرفي شدند و از جنب و جوش برخوردار شدند (كاشاني جو ، مفيدي شمراني ، 2009). بار
از اوايل قرن بيستم تا اوايل دهه 60 قرن بيستم ، تأكيد بر سهولت هرچه بيشتر تردد اتومبيل بخشي جدايي ناپذير از تمام برنامه هاي ترافيكي و حمل و نقل در شهر بود. در اين دوره ، به منظور به حداكثر رساندن كارايي سيستم حمل و نقل مدرن ، به جداسازي خط سواره و خط عابر پياده توجه شد و نيازهاي عابران و عابر پياده در اولويت قرار نگرفت. با اين وجود ، از اواخر دهه 1960 ، به ويژه با ازدحام بيش از حد اتومبيل هاي سواري كه مشكلات زيادي را در سطح شهر ايجاد كرده ، اقدامات جدي در جهت افزايش كيفيت و استفاده از وسايل حمل و نقل عمومي و همچنين توجه و محافظت از عابران پياده انجام شده است. بيشتر (idem) .باربري بندرعباس
با اين حال ، از اوايل دهه 1970 ، تغييرات اساسي در نگرش متخصصان در مورد مسائل حمل و نقل شهري ايجاد شده است. برعكس ، اولويت بندي حركت خودروهاي سواري به پادزهري براي حمل و نقل عمومي و پول نقد تبديل شده است. سفر بي قدرت تأكيد شد. در اوايل دهه 80 قرن بيستم ، رويكرد قبلي به تردد وسايل نقليه موتوري با چالش هاي جدي روبرو بود و علاقه به هماهنگي براي تردد وسايل نقليه موتوري در شهرها ، به ويژه مناطق مسكوني ، به عنوان يك اصل پديدار شد. از اواخر دهه 1980 ، سرمايه گذاري در شبكه هاي حمل و نقل عمومي و سيستم هاي شهري بسيار بيشتر شده و مراكز حمل و نقل به يكي از مهمترين مراكز توسعه شهري تبديل شده اند. از سوي ديگر ، دهه 90 قرن بيستم زماني بود كه چالش هاي توسعه پايدار در سراسر جهان و در تخصص هاي مختلف گسترش يافت. به همين دليل ، اصطلاح حمل و نقل پايدار از حدود 20 سال پيش وارد ادبيات تخصصي مطالعات شهري شد (كاشانجو ، مفيدي شمراني ، 2009).
سرانجام ، سه هزار سال پيش ، تركيبي از برنامه ريزي شهري و اصول حمل و نقل عمومي ، به ويژه سيستم ريلي براي ايجاد جوامع فشرده تر ، داراي استفاده هاي پيچيده و توانايي حركت در حمل و نقل ترمينال است (همان).